ایران یک- بحرین صفر
گربه از قفس پرید
محمد شهرابى
چهارشنبه ۱۸ خرداد ۱۳۸۴
ورزشگاه آزادى
چهارچوب: بازى پنجم دور مقدماتى جام جهانى
ایران یک
گل: محمد نصرتى (۴۷)
پاس گل: فریدون زندى
بحرین صفر
اخطار: فریدون زندى، مهدى مهدوى کیا و ستار زارع
داور: کونگ جونگ چول (کره جنوبى)
کمک ها: کیم دائه یونگ (کره جنوبى) و لیوتیه چون (چین)
هوا: صاف
تماشاگر: ۹۰ هزار نفر
بهترین بازیکن: مهدى مهدوى کیا و حسین کعبى
ایران: ابراهیم میرزاپور، محمد نصرتى، یحیى گل محمدى، حسین کعبى، ستار زارع، جواد نکونام، على کریمى (جلال کاملى مفرد ۸۶)، مهدى مهدوى کیا، فریدون زندى (محمد علوى ۶۵)، وحید هاشمیان و على دایى
سرمربى: برانکو ایوانکوویچ
بحرین: حسن على، محمد حسین، عبدالله مرزوقى، محمود جلال، راشد عبدالرحمن، حسین على، طلال یوسف، سلمان عیسى، محمد عدنان، حسین على حسن، دوایج ناصر
سرمربى: ولفگانگ سیدکا
دوم خرداد، هجده خرداد، … و باز هم هجده خرداد. نام خاتمى با خرداد عجب تناسبى دارد. با دوم خرداد آمد، با هجده خرداد دوران ریاست جمهورى اش تمدید شد و حالا در هجده خرداد جلوى چشمان او تیم ملى ایران به جام جهانى رفت. کلمه خرداد در کنار خاتمى براى همیشه در تاریخ ایران جاودانه خواهد شد. او براى فوتبال ایران خوش یمن بوده. ۸ سال قبل وقتى با آرایى خیره کننده رییس جمهور ایران شد، چند ماه بعد تیم ایران به جام جهانى ۱۹۹۸ فرانسه رفت و حالا که مى خواهد صندلى ریاست جمهورى را به نفر بعدى بسپارد با جام جهانى خداحافظى مى کند. او با جام جهانى آمد و با جام جهانى مى رود. حالا حداقل مى تواند قسمتى از سختى هاى این ۸ سال را فراموش کند.
خستگى از تنش بیرون مى رود و حداقل یک شب با خوشحالى سرش را روى بالش مى گذارد. او آنقدر به استادیوم آزادى نیامد تا اینکه چه شبى آمد! شبى که ۷۰ میلیون ایرانى بى صبرانه منتظرش بودند.
چهار سال قبل یعنى همان دورانى که همه از رییس جمهور محبوبشان مى خواستند به استادیوم بیاید و او نیامد، این بحرینى هاى ناجوانمرد، به کثیف ترین نحو ممکن ایران را بردند و با پرچم عربستان دور افتخار زدند. مردم ایران از همان شب لحظه شمارى مى کردند تا انتقام خود را بگیرند. شب موعود بالاخره فرا رسید و تیم ایران جلوى چشمان سید محمد خاتمى، صد هزار تماشاچى و میلیون ها بیننده تلویزیونى از روى بحرین رد شد و به آلمان رسید.
اگرچه خیلى ها انتظار داشتند ایران جسورانه تر بازى کند، مقتدرانه تر ظاهر شود و بحرین را زیر پا له کند اما همین هم براى حریف ذلیلى که بازى را با وحشت شروع کرد، کافى بود. شاید هم نباید از برانکو بیشتر از این توقع داشت. او ثابت کرده که اندازه اش همین قدر است. تا همین اندازه باید از او انتظار داشت. از مربى یى که در خانه خودش مقابل تیم هایى مثل کره شمالى و بحرین ضعیف شده فقط تعویض دفاعى مى کند چه توقعى مى توان داشت؟ براى دومین بار پیاپى یک مدافع به داد او رسید تا او با افتخار سینه اش را جلو بدهد و بگوید:
«من تیم ایران را به جام جهانى بردم.» معلوم نبود اگر محمد نصرتى آن لحظه آنجا نبود چه کسى مى خواست براى ایران گل بزند؟ على دایى که حتى یک حرکت مثبت هم در طول ۹۰ دقیقه انجام نداد؟ وحید هاشمیان که مجبور بود به جاى دایى هم بدود و در بیست دقیقه آخر ناى راه رفتن هم نداشته باشد؟ على کریمى که براى چندمین بازى پیاپى جزو بدترین بازیکنان ایران بوده؟ یا رضا عنایتى، ایمان مبعلى، آرش برهانى و جواد کاظمیان که به نیمکت و سکوى ورزشگاه میخ شده اند؟ بازى قبل رحمان رضایى یک گل زد و فقط دفاع کردیم و این بار جانشین او گل پیروزى ایران را زد. مثل اینکه محمد نصرتى عادت دارد فقط گل هاى حیاتى بزند. او سال قبل هم در دقایق اضافى یک گل به عمان زد تا تیم ایران شانس صعود به مرحله دوم جام ملت هاى آسیا را داشته باشد و این بار هم گل صعود به جام جهانى را زد تا بازگشت دوباره اش را جشن بگیرد. او دیروز جزو بهترین هاى ایران بود. البته بعد از مهدوى کیا و حسین کعبى که هر دو در نقش فوق ستاره ظاهر شدند و انتخاب یکى از آنها به عنوان بهترین بازیکن ایران کار سختى بود.
امروز اما هیچکدام اینها مهم نیست. مهم این است که ما به جام جهانى صعود کردیم. بالاخره بعد از ۸ سال، انتظار مردم ایران به سر آمد. گربه از قفس پرید و دروازه هاى جهانى دوباره به روى بازیکنان این سرزمین باز شد. ایران بعد از ژاپن دومین تیم صعود کننده به جام جهانى بود و این مایه غرور است. سلام آلمان، ما آمدیم. جهان باید به پسران این مرز و بوم خوش آمد بگوید.